της Άννας Δαμιανίδη
Πάνε τριάντα χρόνια που η γειτόνισσά μου αποφάσισε να χτίσει αυθαίρετο εξοχικό στην περιοχή καταγωγής του άντρα της, κοντά στη θάλασσα. Οταν μου το ανακοίνωσε, προσπάθησα να την αποθαρρύνω.
Μην το κάνεις, της έλεγα, χωρίς να έχω τότε κάποιο επιχείρημα να την πείσω, κάποιο χειροπιαστό παράδειγμα προς αποφυγήν. Δεν είναι σωστό! Εκείνη χαμογελούσε πονηρά με τις ρομαντικές μου απόψεις. «Μα τι λες τώρα; Θα κάθομαι να βγάζω άδειες, να τρέχω, να πληρώνω, όχι δεν γίνεται».
Δεν είχα παρά αόριστους φόβους, ότι μπορεί να μην το φτιάξει σωστό ο εργολάβος, θα μπει σε μπελάδες, θα την κυνηγάνε, τέτοια. Οχι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, επέμενε εκείνη χαμογελώντας μυστηριωδώς. Ολα είναι κανονισμένα.
Στα χρόνια που πέρασαν την άκουσα πολλές φορές να παραπονιέται για τους μπελάδες που της δημιούργησε η απόφαση εκείνη. Δεν μου φάνηκε κομψό να της υπενθυμίσω ότι της τα έλεγα εγώ. Εκείνη μόνη της μια μέρα, πληρώνοντας το πολλοστό πρόστιμο για νομιμοποίηση και φακελάκι για ηλεκτροδότηση, ή δεν ξέρω τι άλλο, αναστέναξε και μου είπε, μωρέ μου τα είχες πει εσύ, αλλά άκουγα εγώ τότε; Τόσο μυαλό είχα…
Ποτέ δεν μου ομολόγησε τι ακριβώς είχε τότε, στο ξεκίνημα, «κανονίσει» και ήταν τόσο ήρεμη και αισιόδοξη. Αλλά με τα χρόνια κατάλαβα, παρακολουθώντας την πολιτική ζωή, πώς λειτουργεί η φάμπρικα των αυθαιρέτων.
Τα αυθαίρετα δεν είναι πια κατοικίες ανάγκης φτωχών ανθρώπων φτιαγμένες βιαστικά. Είναι οργανωμένες καταστάσεις, για να μην πω κυκλώματα και φανώ συνωμοσιολόγος. Ωστόσο στην περίπτωση των αυθαιρέτων γίνομαι, δεν μπορώ να πειστώ από καμία εκστρατεία κατεδάφισης, καμία εξαγγελία νομιμοποίησης που θα είναι η τελευταία. Υπάρχουν πολιτικοί που πατρονάρουν κανονικά τα αυθαίρετα, υποσχόμενοι νομιμοποίηση και κρατώντας στο χέρι τους οικιστές για χρόνια.
Η διαδικασία τούς κάνει κομματάρχες του παλιού καιρού, ένα είδος φεουδαρχών, καθώς η σχέση εξάρτησης που δημιουργούν με τους ψηφοφόρους στηρίζεται στην υπόσχεση παράκαμψης του νόμου, στην επιβίωση ενός παράλληλου συστήματος όπου οι πολιτικοί κάνουν ό,τι θέλουν, κι απλώς παρενοχλούνται από τους θεσμούς και τους νόμους.
Πελατειακό σύστημα, όπου ο πελάτης έχει πάντα άδικο. Η βλάβη από το πατρονάρισμα αυτό δεν είναι μόνο στο περιβάλλον. Δηλητηριάζει την πολιτική ζωή και τις πολιτικές συνειδήσεις, που ακόμα πιο εύκολα κι αποτελεσματικά θα ξανακαταστρέψουν το περιβάλλον.
Πηγή: efsyn.gr