του Θάναση Καρτερού
Η επόμενη μέρα μιας τραγωδίας δεν είναι ίδια για όλους. Οι άνθρωποι που έχασαν δικούς τους ανθρώπους θα κουβαλούν την απώλεια για πολύ καιρό, ίσως για πάντα. Οι άλλοι, που έχασαν σπίτια και περιουσίες, θα προσπαθούν για πολύ καιρό να επουλώσουν πληγές -υλικές και ψυχολογικές. Κι εμείς, οι απέξω κατά κάποιον τρόπο, που ζήσαμε το δράμα από τις τηλεοράσεις ή από μαρτυρίες γνωστών μας, αλλά πάντως όχι μέσα στην κόλαση της φωτιάς, θα αποθηκεύσουμε σιγά – σιγά στη μνήμη μας, σαν παλιό τραύμα, το τραγικό συμβάν. Είμαστε εξάλλου εκπαιδευμένοι να ξεχνάμε.
Αυτή τη φορά όμως δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε. Ούτε τους νεκρούς, ούτε τους ζώντες, ούτε όσα έσκασαν μπροστά στο πρόσωπό μας. Ακόμα περισσότερο, δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε ούτε στην κυβέρνηση, ούτε στους αρμόδιους, ούτε στις ποικιλώνυμες υπηρεσίες, να ξεχάσουν. Να επιστρέψουμε, όπως έχει γίνει κι άλλες φορές, σε μία από τα ίδια. Να ξεφουσκώσουν οι αποφάσεις, τα «ώς εδώ» και τα «να μην ξαναζήσουμε άλλη τέτοια τραγωδία», στα γνωστά και τετριμμένα. Να προετοιμάσουμε δηλαδή, επιλήσμονες και αμετανόητοι, το επόμενο λάθος μας. Ή, πιο σωστά, την επόμενη τραγωδία.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το είδος των καταγγελιών, και των «αποκαλύψεων», που έχει ξεσπάσει, λίγα πράγματα σημαίνει. Μάλλον κρύβει, παρά αποκαλύπτει, αυτός ο βομβαρδισμός ανακοινώσεων και δηλώσεων. Να επισημάνουμε, φυσικά, και να θυμόμαστε τι έφταιξε. Αυτή είναι όμως πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε στα επικοινωνιακά επιτελεία. Σε τέτοιες περιπτώσεις η μνήμη δεν μπορεί να εξαντλείται σε καταγγελίες τρίτων, του καιρού, της κακιάς μας τύχης, της κυβέρνησης, του μηχανισμού. Οφείλει να υποκινεί μια άλλη στάση.
Άλλη στάση της πολιτείας απέναντι σε φαινόμενα που δρουν καταστροφικά σε όλο τον κόσμο. Άλλη στάση του ενός απέναντι στον άλλο -να μην του κλείνουμε για παράδειγμα την πρόσβαση στη θάλασσα. Άλλη στάση του κράτους απέναντι στη μικρή και μεγάλη αυθαιρεσία. Και άλλη στάση φυσικά απέναντι στα μέσα, τον σχεδιασμό και τους πόρους που απαιτεί η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Έστω και μιας ανθρώπινης ζωής…
Σοφή στους σοφούς είναι η στάση, λέει ο ποιητής. Κι αν δεν αλλάξουμε στάση, αν οι νεκροί γίνουν παλιές φωτογραφίες, ας μην ψάχνουμε το Τι, ούτε το Πώς, αλλά το Πότε ….
Πηγή: Αυγή